«Σας ευχαριστώ, αγαπητοί μου, για τη στήριξη και τις
προσευχές. Δεν μπορώ να εκφράσω τον πονο μου με λόγια. Είναι σαν τον πόνο να
στέκεσαι κοντά στο σταυρό του Χριστού. Αλλά είναι και χαρά που δεν μπορείς να ''κλείσεις'' σε μερικά λόγια… σαν τη χαρά του να πηγαίνεις στο κενό μνημείο. ''Που
σου θάνατε το νίκος;''
Ο πατέρας Δανιήλ είχε προειδεί τη δολοφονία του πολλά χρόνια
πριν. Πάντοτε ήθελε να είναι άξιος να μαρτυρήσει και ο Χριστός του έδωσε αυτόν
τον στέφανο. Αυτοί που τον πυροβόλησαν ήθελαν να φτύσουν την εκκλησία
κατάμουτρα, όπως προηγουμένως έφτυσαν τον Χριστό, αλλά δεν κατάφεραν αυτό που
ήθελαν. Ο πατέρας Δανιήλ ανέβηκε τον Γολγοθά του στην εκκλησία που αυτός έχτισε
δίνοντας όλες του τις δυνάμεις και την ενέργεια. Τον σκότωσαν σαν τους προφήτες
της Π. Διαθήκης, στο ιερό βήμα, στο χώρο της αναιμάκτου θυσίας, γι΄ αυτό δίκαια
πήρε τον τίτλο του μάρτυρα. Πέθανε για τον Χριστό, τον Οποίον υπηρέτησε με όλη
του την καρδιά.
Πολλές φορές μου έλεγε ότι φοβόταν ότι δεν θα τα
καταφέρει, πιστευε ότι δεν ήταν αρκετά καλός. Σαν άνθρωπος είχε και αυτός τις
αδυναμίες του και τις πτώσεις του, αλλά δεν έκανε λάθος σε ότι ήταν πιο
σημαντικό, η ζωή του ήταν όλη αφιερωμένη στο Χριστό.
Δεν καταλάβαινα γιατί βιάζεται. Τα τελευταία τρία χρόνια
εργάζονταν ασταμάτητα. Εγώ γκρίνιαζα. Ήθελα την απλή ευτυχία να έχω τον συζυγο
και πατέρα των παιδιών μου δίπλα μου. Αλλά αυτός ήταν προορισμένος για άλλους
δρόμους.
Έλεγε ότι θα τον σκοτώσουν. Όταν τον ρωτούσα ποιος θα φυλάει
εμένα και τα τρία παιδιά μας, μου έλεγε ότι μας αφήνει σε καλά χέρια ''στα χέρια
της Παναγίας, αυτή θα σας φροντιζεί''. Είχα ξεχάσει αυτά τα λόγια. Μου είχε πει για
τα ρούχα που θέλει να φορά στην κηδεία του. Εγώ του έλεγα αστειευόμενη ότι δεν
πρέπει να μιλάμε γι' αυτό γιατί δεν ξέρουμε ποιος θα πεθάνει πρώτος. Μου είπε ότι
εγώ θα τον θάψω. Όταν του είπα μια φορά ότι δεν έχω πάει σε κηδεία ιερέως, η
απάντησή του ήταν ''Μην ανυσηχείς θα έρθεις στη δική μου''.
Θυμαμαι τόσες συζητήσεις μας αλλά τώρα καταλαβαίνω το νόημα
τους. Τώρα οι αμφιβολίες μου διαλύθηκαν. Όχι δεν είπαμε αντίο σ΄ αυτή τη ζωή, δεν ζητήσαμε συγχώρεση ο
ένας από τον άλλον, δεν αγκαλιαστήκαμε. Ήταν μια μέρα συνηθισμένη… εκείνος έφυγε
για να λειτουργήσει, ήταν η τελευταία φορά που τον είδα ζωντανό.
Γιατί δεν πήγα εκείνη την ημέρα να τον συναντήσω στην
εκκλησία; Πραγματικά ήθελα να πάω, αλλά σαν να με τραβούσε καποιο χέρι. Συχνά
πήγαινα και τον συναντούσα στην εκκλησία. Τις τελευταίες μέρες προσπαθούσα να
είμαι όσο πιο πολύ μαζί του.
Μετάφραση:proskynitis.blogspot.com
Πηγή:www.interfax-religion.ru
https://proskynitis.blogspot.gr/2009/11/blog-post_9852.html