Μας λέγει ο Κύριος: «ο δε υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται» (Μαρκ. 13, 13).
Υπάρχει άγιος της Εκκλησίας μας, που δε κατεργάσθηκε την υπομονή;
• Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στην ΙΓ Ἐπιστολή του «Εις Ολυμπιάδα» επισημαίνει:
«Τίποτε δεν είναι ίσο με την υπομονή. Αυτή, προπάντων, είναι η βασίλισσα
των αρετών, το θεμέλιο των κατορθωμάτων, το ακύμαντο λιμάνι, η ειρήνη
στον καιρό του πολέμου, η γαλήνη μέσα στην τρικυμία, η ασφάλεια στις
μηχανορραφίες, η δύναμη που κάνει όποιον την επιτύχει πιο στερεό και απ’
το διαμάντι! Αυτή την αρετή δεν θα μπορέσουν να την βλάψουν ούτε τα
όπλα που κινούνται εναντίον της, ούτε στρατεύματα παρατεταγμένα, ούτε
πολιορκητικές μηχανές, ούτε τόξα, ούτε δόρατα που ρίχνονται εναντίον
της, ούτε τα ίδια τα στρατεύματα των δαιμόνων, ούτε οι φοβερές φάλαγγες
των εχθρικών δυνάμεων, ούτε ο ίδιος ο διάβολος παρατεταγμένος μ’ όλα τα
στρατεύματα και τα τεχνάσματά του».
• Στο περιοδικό «Πρωτάτον» αριθ. 130 αναφέρεται το εξής θαυμαστό γεγονός:
«Εδώ στην Αθωνιάδα Σχολή είναι δύο αδέρφια, που προέρχονται από πρώην
μουσουλμανική οικογένεια. Ο πατέρας αυτών των παιδιών, αν και δεν ήξερε
πολλά πράγματα, δεν ικανοποιείτο από τη μουσουλμανική θρησκεία. Έβλεπε
τη χριστιανική θρησκεία ανώτερη από τη μουσουλμανική, γι’ αυτό φρόντισε,
κατηχήθηκε και βαφτίστηκε Χριστιανός Ορθόδοξος. Δεν καταλάβαινε πολλά
πράγματα. Όμως δύο πράγματα έλεγε συνεχώς και προσπαθούσε να τα
εφαρμόζη. Πρώτον ότι πρέπει να τηρούμε τις εντολές του Θεού, για να
πετύχουμε τη σωτηρία μας και δεύτερον ότι ο Χριστός είναι δίκαιος.
Από την ώρα που έγινε Ορθόδοξος, η γυναίκα του και οι δικοί του του
κήρυξαν τον πόλεμο. Όταν πήγαινε και γονατιστός προσευχόταν σε ένα
δωμάτιο, η γυναίκα του τον ειρωνευόταν και του έλεγε: «Άντε καημένε, δεν
υπάρχει τίποτα, δεν υπάρχει Χριστός, μόνο Αλλάχ υπάρχει και Μωάμεθ».
Εκείνος όμως συνέχιζε τον πνευματικό του αγώνα με υπομονή. Ένας
μουσουλμάνος ιερέας, για να τον καταφέρη να επιστρέψη στη μουσουλμανική
θρησκεία είπε στη γυναίκα του και στους δικούς του να μη του δίνουν
φαγητό και να μη του δίνουν ρούχα να αλλάζη. Είπε ακόμη στη γυναίκα του,
την ώρα που ο άνδρας της προσεύχεται να παίρνη ένα κουβά νερό και να
τον περιλούζη και έπειτα να μη του δίνη ρούχα να αλλάζη. Αυτά, λοιπόν,
εφάρμοσαν η γυναίκα του και οι δικοί του. Εκείνος όμως με θαυμαστή
υπομονή και καρτερία αγωνιζόταν τηρώντας τις εντολές του Θεού. Δεν
θύμωνε και δεν αγανακτούσε και αν βρισκόταν κανένα ξεροκόμματο το
έτρωγε. Ακόμη συνέβη και το εξής θαυμαστό. Αυτός εργαζόταν στη Νομαρχία.
Εκεί έβλεπε τις αδικίες, που γίνονταν και δεν το άντεχε. Έτσι
παραιτήθηκε από την δουλειά του και προτίμησε να εργάζεται ως οικοδόμος.
Το μαρτύριό του κράτησε περισσότερο από δύο χρόνια, ώσπου μία ευλογημένη
μέρα, την ώρα που προσευχόταν, η γυναίκα του πήγε και γονάτισε δίπλα
του. Εκείνος ξαφνιασμένος τη ρώτησε: «Τι θέλεις γυναίκα;» Εκείνη
απάντησε συγκινημένη, θέλω να προσευχηθώ και εγώ και θέλω να γίνω και
εγώ χριστιανή. «Γιατί είδες τίποτα;» τη ρώτησε πάλι. «Σκέφτηκα, απάντησε
εκείνη, ότι αν ο Θεός των χριστιανών ήταν τόσο καλός σαν εσένα, τότε θα
ήταν πολύ καλύτερος από τον Αλλάχ και τον Μωάμεθ. Τώρα που εσύ
αγωνίζεσαι να μοιάσεις στο Θεό, σκέφτομαι πόσο καλύτερος είναι ο Θεός
των χριστιανών». Πράγματι μετά από λίγο καιρό έγιναν και αυτή και τα
παιδιά τους χριστιανοί Ορθόδοξοι.
Όταν τα δύο αδέρφια πήγαν για πρώτη φορά στο Κελλί του Γέροντα Παϊσίου
δεν έφαγαν το λουκούμι και δεν ήπιαν το νερό, που είχε ο πατήρ Παΐσιος
για τους προσκυνητές. Όταν το είδε αυτό ο γέρων Παΐσιος τα ρώτησε, γιατί
δεν έφαγαν το λουκούμι και εκείνα απάντησαν: «Θέλαμε, πάτερ, πρώτα να
προσκυνήσουμε στο εκκλησάκι σας και έπειτα να φάμε λουκούμι». Κι ο πατήρ
Παΐσιος θαύμασε τη συμπεριφορά αυτών των παιδιών λέγοντας: «Τόσοι
άνθρωποι έρχονται να με δουν, αλλά μόνο αυτά τα παιδιά φέρθηκαν με αυτόν
τον τρόπο».
Βλέπετε, αδελφοί μου, πόσο αναγκαία και πόσο σπουδαία είναι η αρετή της
υπομονής και πόσο ευεργετικά και σωτήρια αποτελέσματα έχει; Μακάρι με
τις ευχές του μακαριστού γέροντα Παϊσίου ο Θεάνθρωπος Κύριος να χαρίζη
σε όλους μας αυτή τη μεγάλη και σωτήρια αρετή».
http://orthodoxostypos.gr/